Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest pustkowiem, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia». Lecz On im odpowiedział: «Wy dajcie im jeść!» Rzekli Mu: «Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby dać im jeść?» On ich spytał: «Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie!» Gdy się upewnili, rzekli: «Pięć i dwie ryby». Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się, gromada przy gromadzie, po stu i pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by podawali im; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do syta i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i resztek z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.
+++
5 tysięcy mężczyzn. Odosobnione miejsce, zdała od najbliższego skupiska ludzi, od jakiejś osady. Późna pora. A tu tylko pięć chlebów i dwie ryby. Kilku Apostołów i Jezus. I to dziwne polecenie: Wy, dajcie im jeść. Co ciekawe Apostołowie nie buntują się na to zadanie Jezusa. Nie są jakoś szczególnie zdziwieni. Czyżby podobna sytuacji zdarzyła się już w ich życiu? Byli do takiego zachowania Jezusa przyzwyczajeni? Są spokojni o to, że On już znalazł sposób, jak to rozwiązać? Zadają mu tylko pytanie, jak mają to zrobić. Nie mają 200. denarów (200 dniówek = 7 miesięcy ciężkiej pracy) by za taką sumę zakupić pożywienia dla tych ludzi.
fot.: pixabay