Jezus powiedział do Żydów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ktoś zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki». Rzekli do Niego Żydzi: «Teraz wiemy, że jesteś opętany, Abraham umarł, i prorocy – a Ty mówisz: „Jeśli ktoś zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki”. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kimże Ty siebie czynisz?» Odpowiedział Jezus: «Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, co otacza Mnie chwałą, o którym wy mówicie: „Jest naszym Bogiem”. Lecz wy Go nie poznaliście. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy kłamcą. Ale Ja Go znam i słowo Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się». Na to rzekli do Niego Żydzi: «Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?» Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem». Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.
>P<
Dziś w Ewangelii słyszymy o reakcji ludzi na prawdę, którą objawia Jezus o swoim Ojcu. Nie mogą oni znieść słów Jezusa, który wspomina o relacji z Ojcem. Jego oponenci są zbulwersowani, aroganccy, nie chcą tego słuchać. Przeczuwa się w ich zachowaniu wrogość i agresję. Ich reakcją na to, co słyszą od Jezusa - Światłości Świata, jest trwanie w ciemności. Nie potrafią zrobić ani kroku ku temu, by uwierzyć. Nic ich nie przekonuje.
Obym w moim życiu, nie był podobny w zachowaniu do słuchaczy Jezusa. Dlatego proszę: Panie, przymnóż nam wiary!