W Kafarnaum lud powiedział do Jezusa: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba”». Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu». Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!». Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie».
>P<
Po cudownym rozmnożeniu chleba dla wielu tysięcy osób, ludzie nie przestają szukać Jezusa. Pan kilkakrotnie zmienia miejsce swojego pobytu, a ludzie ciągle go szukają. Możemy domyślać się, że nieustannie chcą otrzymywać od Mistrza codziennego chleba, który został w cudowny sposób pomnożony. Przyzwyczaili się do tego, że mogą coś otrzymać za darmo. Nie musieli się trudzić w pozyskiwaniu codziennego pożywienia. Ale to pokazuje także, że skupiają się tylko i wyłącznie na zwyczajności, która została naznaczona czymś nadzwyczajnym. Powiedzielibyśmy szukają nieustannie sposobu, by zaspokoić swój fizyczny głód. A przecież Jezus, na pierwszym miejscu chce dawać im pokarm duchowy, pragnie doprowadzać ich do poznawania prawdy, zwraca im uwagę na rzeczywistość niewidzialną. Jezus z codziennego chleba, który otrzymali przekierowuje ich uwagę na siebie i sam nazywa się "chlebem życia". Mówi wprost, że ten, kto będzie do Niego przychodził "nie będzie łakną", a kto w Niego wierzy "nigdy pragnąć nie będzie". w tych słowach Jezus objawia prawdę o sobie oraz odkrywa sens dzieła zbawienia, którego dokonał. Nazywając siebie "chlebem życia", wskazuje, że jest darem swojego Ojca. To On w Eucharystii zapewnia wierzącym nie tylko pokarm, ale przede wszystkim życie wieczne. Wierzmy w to! Dziękujmy za pokarm, który On nam pozostawił oraz to, że możemy Go przyjmować.
----------
fot. pixabay